"Jenufa" Leoša Janáčka w reż. Alvisa Hermanisa w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Pisze Justyna Bargielska w Ruchu Muzycznym.

Podobno nie można zbudować własnego szczęścia na cudzym nieszczęściu. Wyjątek stanowi nieszczęście w rodzaju śmierci dziecka - a już na trupie noworodka szczęście buduje się co prawda nie bez dramatycznych zwrotów, ale często skutecznie i, co ważne, widowiskowo. "Jenufa" Leośa Janáčka, czeska odpowiedź na włoski weryzm, po premierze w początkach ubiegłego stulecia systematycznie i z powodzeniem zdobywała kolejne europejskie sceny, torując sobie drogę do serc i umysłów miłośników opery drastyczną historią o efektach niedostępności antykoncepcji na wsi morawskiej pierwszych lat dwudziestego wieku - miała więc walor co najmniej aktualności. Respekt, jakim słuchacze darzą tę produkcję, zupełnie przestaje dziwić, jeśli do fabuły dodać idiomatyczny, podążający za naturalnym brzmieniem rodzimego języka styl Janáčkowej melodyki i czerpiące z morawskiego folkloru poruszające sceny zbiorowe. W tym roku "Jenufę" w reżyserii Alvisa Hermani