Jak uniknąć grzechu powtarzalności w adaptacji klasyki - pisze w felietonie dla e-teatru Michał Zadara.

Akcja Gatsby'ego toczy się w latach dwudziestych XX. wieku w USA. Fitzgerald pokazuje nam ludzi, którzy mają przez swój kontekst społeczny określone marzenia i uczucia: Gatsby - oraz jego lustrzane odbicie, Myrtle - marzą o takim połączeniu pieniędzy i miłości, które ma miejsce w klasie wyższej, i które daje człowiekowi szczęście. Wielki Gatsby opisuje powiązania klasy wyższej ze sferą kryminalną - poprzez lewe interesy Gatby'ego oraz mechanizm jego zamordowania, za którym stoi Tom. Powieść Fitzgeralda sugeruje, że to, co uchodzi w Ameryce za klasę wyższą, jest w istocie na lewych interesach opartą imitacją europejskiej arystokracji - stąd na przykład udawane studia Gatsby'ego w Oxfordzie. Brzmi znajomo? Oczywiście, że czytam Gatsby'ego w latach dwudziestych XXI wieku w Polsce dlatego, że widzę w tych ludziach bohaterów naszego czasu i naszego kraju. To, co uchodzi w Polsce za klasę wyższą, jest w gruncie rzeczy na lewych interesach opartą ta