Obchodzimy dzisiaj Międzynarodowy Dzień Tańca. Wszyscy obchodzimy, bo przecież wszyscy tańczą - bardziej lub mniej jawnie, bardziej lub mniej profesjonalnie, z wdziękiem, talentem lub bez, ale wszyscy wiemy, co to jest za błogosławiony stan, kiedy ciało rusza się rytmicznie bez konkretnego, praktycznego powodu - pisze Marek Weiss, Dyrektor Naczelny i Artystyczny Opery Bałtyckiej w Gdańsku.

W dobie demokracji każdy może być tancerzem i każdemu przysługuje uznanie i szacunek, że ten bezproduktywny wysiłek uprawia. Ale oczywiście tak jak w każdej dziedzinie sztuki i w tej wciąż obowiązuje nieubłagana hierarchia. Niektórzy wywołują w nas pobłażliwy uśmiech, niektórzy sympatię, zaciekawienie, a niektórzy zachwyt i zazdrość, że tak pięknie to robią. Ci najwspanialsi, którzy ćwiczą taniec od dziecka, którzy pracują w pocie czoła codziennie przez cały rok, którzy ryzykują kontuzje, a czasem kalectwo po to, żeby wykonać szczególnie wyrafinowaną figurę, zasługują w Dniu Święta Tańca nie tylko na wdzięczność i pochwały, jakich przecież nie brak im na co dzień, ale też na podtrzymanie w nich nadziei. Nadziei, że ta ciężka praca i boleśnie krótki okres życia, w jakim mogą osiągać stosowne wyżyny swych umiejętności, jest dla nas, tańcujących amatorsko dla własnej uciechy, czymś ważnym i pięknym, wartym utrzymywan