Legnicki teatr wpadł w pułapkę, którą sam zastawił. Znajduje ciekawe historie i próbuje nimi zainteresować publiczność. Ale przy okazji popełnia ten sam grzech. Opowiada je w podobny sposób, pozwala aktorom na granie ciągle w tym samym stylu, a przecież każda z tych historii jest inna - pisze Stefan Drajewski w Polsce Głosie Wielkopolskim.

Teatrowi Heleny Modrzejewskiej z Legnicy przydałby się kubeł zimnej wody. Cokolwiek nie wystawi, krytycy pieją z zachwytu. Po "Dziadach" w inscenizacji Lecha Raczaka sam dołączyłem do tego grona. Obejrzałem "Łemka", teatralną balladę, która czasami zamieniała się w poemat pedagogiczny i wtedy stawała się nieznośna. Rozumiem złożoność problemu, ale opowiadanie krok po kroku, wyjaśnianie każdego detalu, zaczyna w pewnym momencie nużyć. Chciałoby się otworzyć drzwi tego niesamowitego "domu dziennego, domu nocnego", że użyję tytułu jednej z powieści Olgi Tokarczuk i wpuścić trochę powietrza. Legnicki teatr wpadł w pułapkę, którą sam zastawił. Znajduje ciekawe historie i próbuje nimi zainteresować publiczność. Ale przy okazji popełnia ten sam grzech. Opowiada je w podobny sposób, pozwala aktorom na granie ciągle w tym samym stylu, a przecież każda z tych historii jest inna.