12 stycznia 1944 roku w Gliwicach urodził się Gerard Wilk – tancerz solista baletu Teatru Wielkiego w Warszawie i Baletu XX wieku Maurice’a Béjarta, znany również z filmów i rozrywkowych programów telewizyjnych. Po zakończeniu kariery scenicznej przeniósł się z Brukseli do Paryża i pracował jako pedagog tańca.
Z okazji 80. rocznicy urodzin tego artysty, przypominamy fakty z życia tego artysty.
fot. mat. Instytutu Teatralnego
Gerard Wilk – tancerz, pedagog, solista Baletu XX wieku Maurice’a Béjarta. Urodził się 12 stycznia 1944 roku w niemieckich Gliwicach (Gleiwitz). Zmarł 28 sierpnia 1995 roku.
Edukację baletową rozpoczął w wieku 13 lat w Szkole Baletowej w Bytomiu. Następnie kontynuował naukę w Ogólnokształcącej Szkole Baletowej w Warszawie. W 1961 roku zdobył II nagrodę (pierwszej nie przyznano) w kategorii solistów podczas II Ogólnopolskiego Konkursu Tańca Scenicznego. W 1964 roku zdał egzaminy końcowe i otrzymał angaż w zespole baletowym Opery Warszawskiej. Przez rok był też solistą w zespole baletowym Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego.
W sezonie 1965/66 tańczył w corps de ballet w Teatrze Wielkim w Warszawie; w listopadzie 1966 awansował na koryfeja, a w styczniu 1968 do rangi drugiego solisty. W 1970 roku otrzymał tytuł pierwszego solisty. W latach 1967-70 zatańczył wszystkie najważniejsze role męskie znajdujące się w ówczesnym repertuarze baletowym Teatru Wielkiego. Był to: Basilio w balecie Don Kichot w choreografii Aleksieja Cziczinadze, Książę Zygfryd w Jeziorze Łabędzim w choreografii Raisy Kuzniecowej; hrabia Albert w Giselle i Książę w balecie Kopciuszek w choreografii Aleksieja Cziczinadze; tytułowy Spartakus w balecie Spartakus w choreografii Jewgienija Czangi oraz Romeo w spektaklu baletowym Romeo i Julia w choreografii Aleksieja Cziczinadze.
W drugiej połowie lat 60. XX wieku Gerard Wilk wystąpił też w filmach muzycznych i baletowych: Małżeństwo z rozsądku (reż. Stanisław Bareja, chor. Krystyna Mazurówna), Fantomy (reż. Ryszard Pluciński, chor. Krystyna Mazurówna), Przygoda z piosenką (reż. Stanisław Bareja, chor. Krystyna Mazurówna), Mimetyzm czyli zniknięcie Honoriusza Subrac (reż. Stefan Szlachtycz, chor. Witold Gruca), Gry (reż. Grzegorz Lasota, chor. Conrad Drzewiecki).
W 1968 roku wystąpił w komedii science fiction w reżyserii Andrzeja Wajdy pt. Przekładaniec, a w marcu 1970 r. opracował choreografię w przedstawieniu Play Strindberg F. Dürrenmatta (reż. Andrzej Wajda, muz. Jerzy Maksymiuk, Teatr Współczesny w Warszawie). Zatańczył też w teledysku do piosenki Paula McCartneya Hey Jude i w telewizyjnym klipie do piosenki Piotra Szczepanika Kochać. Prezentował modę; w Przekroju ukazały się jego zdjęcia w kolekcji zaprojektowanej przez Barbarę Hoff.
W czerwcu 1970 roku Gerard Wilk emigrował z Polski i otrzymał angaż w Ballet du XXe Siècle (Balet XX wieku) w Brukseli. W latach 1970-81 jako solista zespołu Maurice’a Béjarta występował na największych światowych scenach baletowych i teatralnych. Na stronie internetowej zespołu, który w 1987 roku zmienił nazwę na Béjart Ballet Lausanne, jego nazwisko nadal widnieje w obsadzie następujących spektakli: Pli Selon Pli, GaÎté Parisienne, Eros Thanatos, Dichterliebe/ Amor di Poeta, V Comme…. Z zespołem Béjarta wystąpił też w balecie Faust , a do jednego z największych jego osiągnięć należy rola Tybalta w balecie Romeo i Julia w choreografii Maurice’a Béjarta i do muzyki Hectora Berlioza.
W 1979 roku wystąpił w filmie baletowym Podróż Magiczna (muz. Andrzej Zieliński, chor. Zofia Rudnicka). Karierę sceniczną zakończył w 1981 roku. Zamieszkał w Paryżu; zajmował się pracą pedagogiczną. Współracował z zespołami baletowymi w Berlinie, Florencji, Karlsruhe, Lozannie, Lyonie, Monte Carlo, Monachium, Warszawie i ze szkołami baletowymi w Paryżu – Petera Gossa i Andrzeja Glegolskiego.
W listopadzie 1994 roku wyreżyserował dla Teatru Wielkiego w Warszawie operę Julesa Masseneta Werther. W 1995 roku wystąpił w filmie biograficznym Gerard Wilk – kilka razy zaczynałem od zera w reżyserii Bogdana Łoszewskiego.
Pożegnanie artysty odbyło się na cmentarzu Père-Lachaise.
Opracowała: Joanna Brych