Przyznanie Dario Fo w 1997 roku literackiej Nagrody Nobla wywołało skrajne reakcje - oburzenia i zadowolenia. Nie mogło być inaczej, bowiem włoski aktor, reżyser i dramaturg przez całe życie prowokował, balanso­wał na granicy dobrego smaku. Zaczynał od sztuk stylizowanych na farsy, jak debiutancka "Komiczna końcówka". Stopniowo zaczął rozwijać "teatr protestu", o coraz mocniejszym, prolewicowym tle politycznym. Co cie­kawe, z upływem lat jego twórczość stawała się coraz bardziej skandalizująca. Wraz z żoną, współautorką wielu tekstów, aktorką Francą Rame pro­wadził program "Canzonissima". Po aferze w 1963 roku w ogóle zakazano mu występów w RAI, ledwie wrócił na mały ekran w 1977 znów zabronio­no mu występów na dziesięć lat. Ze względu na swoje antyklerykalne i an­tykościelne nastawienie jest w konflikcie z Watykanem, ale jeszcze w la­tach 70. jego sztuki były zakazane w USA. Pewnie i wiele sformułowań "Związku otwartego", sztuki n