Twierdzenie, że po roczniczowym spektaklu Krzysztofa Garbaczewskiego młodzi lepiej zrozumieją historię Warszawy, jest czystą mrzonką. Wysoko cenię Jana Ołdakowskiego za to, że z gronem współpracowników stworzył jedną z najciekawszych placó­wek muzealnych w Polsce. Że Muzeum Powstania Warszaw­skiego stało się miejscem międzypokoleniowego dialogu. Tu przychodzi się z cieka­wości, czasem z potrzeby ser­ca, rzadko z obowiązku. Otwartość na eksperyment zawsze jednak łączy się z ryzy­kiem, a często wiedzie na ma­nowce. Tak jest już po raz ko­lejny ze spektaklem teatral­nym mającym uświetnić rocznicę powstania warszaw­skiego. Dyrektor Ołdakowski słusz­nie wyszedł z założenia, że nie powinna być to pompatyczna i nudna akademia "ku czci", lecz żywa, czasem kontrower­syjna opowieść przygotowana przez młodych reżyserów. Z jednej skrajności zaczęto wszakże popadać w drugą, całkowicie odmienną. Modne nazwisko twórcy nie jest bowiem