Rozdiabliło się nam i rozanieliło w telewizji. Pełnia sezo­nu szumi skrzydłami, pachnie siarką i dźwięczy echami utar­czek o mniej czy bardziej nie­winne duszyczki. Nasuwa się podejrzenie, że obok krasno­ludków Macieja Wojtyszki ha­sają wśród kamer rozmaite po­stacie w znanych strojach i ze znanymi atrybutami, uwiecz­nione w swoim czasie przez francuskiego rysownika Jean Effela. Powiedziałbym, że tea­trowi poniedziałkowemu wy­chodzi to raczej na dobre: spe­cjaliści od kuszenia i zwalcza­nia pokus wnoszą więcej życia na plan. Przy okazji spełniło się moje życzenie, nim zawierający je fe­lieton zdążył ujrzeć światło dzienne - rozwiązania trickowe wkroczyły do arsenału środ­ków Teatru TV. Oby na stałe! Nie chodzi tu o szpikowanie podobnymi chwytami Ibsena czy Czechowa, a o to, by tric­ków nie unikać pod takim czy innym pretekstem, albo bez pretekstu. A swoją drogą, żeby mi się tak wszystkie życzenia spełniały... Jak wiadomo, o