RECENZJA p. J. B. z "Gałganka" rozstawia po kątach naj­rozmaitsze namaszczone slo­gany o teatrze i broni naturalnego prawa i teatru i widza do bezinte­resownej zabawy. Teatr powstał z naśladowania, z udawania, z du­cha zabawy, i atmosfera dziecięcości nigdy go nie opuszcza. Wiado­mo, że dziecko normalne bywa po­ważne, najchętniej jednak mówi różne głupstwa i rade się śmieje, a w osłupienie sprawia starszych, gdy wreszcie powie do rzeczy jakieś najbardziej banalne słowo czy zda­nie. Po drodze teatr wzbogacił się o różne elementy i jak człowiek do­brze wychowany nauczył się po trosze mówić o wszystkim. Lubi jednak bardzo, gdy może pokpić z dostojnej powagi rzeczy, gdyż duch zabawy to jego duch rodzajny, jego powietrze naturalne. Jest w nim "wszystko" i to w ,,dziwnym materyi pomieszaniu". I huczne błazeństwo i szczery sen­tyment i mądrość szkoły i powaga kościoła, w którym zresztą w chrze­ścijaństwie na nowo przyszedł na świat, na