Po długim oczekiwaniu, potęgowanym dochodzącymi z kraju (Poznań) i z zagra­nicy (Jugosławia) wieściami o sensacjach i nagrodach, Warszawa doczekała się wreszcie najnowszej autorskiej premiery Janusza Wiśniewskiego. Na premierę przyszli wszyscy. Zabrakło miejsc siedzących. Rozpoczęcie spektaklu opóźniało cię. W ro­snącym napięciu czekano na Wielkie Wy­darzenie. Wreszcie zaczęło się. Tylko dwie, nieawangardowe miłośniczki teatru Axera z niepokojem zastanawiały się scenicznym szeptem, czy wytrzymają do końca, co nie było pytaniem retorycznym wobec snują­cego się na scenie i widowni gryzącego dymu stanowiącego integralną część przed­stawienia. Na teatralny świat Janusza Wiśniew­skiego składają się: zamknięte pudło sceny przypominające - dzięki dolnemu oświetleniu jarmarczny teatrzyk oraz po­stacie pozbierane z rożnych kabaretów, z opowiadań Bruno Schulza, ze spektakli Kantora, z obrazów Muncha. Padają po­jedyncze słowa, zdania,