TEATR POWSZECHNY w Warszawie zapoczątkował nowy sezon, wystawiając spektakl łączący w jedną całość dwie różne greckie tragedie klasyczne: "Siedmiu przeciw Tebom" Ajschylosa (jest to właściwie szczątek dramatu, który zachował się tylko w jednym akcie) oraz "Antygonę" Sofoklesa.

Nie każdy może wie, ile trudu wymaga przygotowanie spektaklu teatralnego, a zwłaszcza sztuki antycznej, z której trzeba wydobyć jej aktualność wieczną i współczesną, a także ustosunkować się do całej tradycji teatralnej. Okoliczności i warunków jest tak wiele, że trzeba wielkiej skromności, by taki spektakl dobrze zrobić. Inscenizacja Teatru Powszechnego jest pozbawiona wszelkiej skromności i wszelkich hamulców. Każdy może się pomylić w wyborze drogi artystycznej, ale to nie jest pomyłka. To jest konsekwencja odrzucenia niezbędnych, najprostszych rygorów. Scenograf zatłoczył scenę posągami, planszami, maskami, murami, które żyją osobnym życiem, przesuwają się jak w fotoplastikonie, odwracają uwagę od pięknego, przejmującego tekstu; ponadto poubierał aktorów w szeleszczące za każdym ruchem płaszcze z cynfolii i tekturowe, malowane zbroje - sprawiało to wrażenie, jakby na scenę wyszły ogromne czekoladowe cukierki z sąsiedniej fabryki