Kiedyś - ogromnie zasłużony, więc prawem paradoksu pozbawiony stanowiska - b. dyrek­tor Starego Teatru, a jednocześnie wybitny re­żyser (przed dyrektorowaniem i po jego zakoń­czeniu) Teatru im. J. Słowackiego: Władysław Krzemiński, wystawił tamże przed prawie ćwierćwieczem, w przeróbce własnej i Ludwika Jerzego Kerna, komedię słynnego Lorda Paradoksa "Mój brat niepoprawny". Lord Paradoks, to oczywiście Oskar Wilde (1856-1900), an­gielski poeta, prozaik i dramaturg pochodzenia irlandzkiego, autor głośnej swego czasu powie­ści "Portret Doriana Graya" i cieszących się po­wodzeniem, ze względu na błyskotliwy oraz pełen przewrotności dowcip sztuk teatralnych. Do nich należy niewątpliwie m. in. "Wachlarz lady Windermere", "Mąż idealny" i "Bądźmy po­ważni na serio". Ostatni utwór grywany był u nas zazwyczaj w tłumaczeniu B. Gorczyńskie­go jako "Mój brat marnotrawny". Pod tytułem "Mojego brata niepoprawnego" duet autorski Krzemiński-Kern prz