Kilka lat temu, w ramach grantu MKiDN przygotowywałem książkę pod roboczym tytułem "Po prawej stronie Wisły. Teatr lalek w Polsce Wschodniej po 1945". Książka pozostała w roboczej wersji, jak wiele projektów, które trafiły do szuflady. Niekiedy otwieram szuflady. A skoro prowadzę blog, nie mający żadnych ograniczeń, postanowiłem podzielić się tekstem o powojennych początkach teatru lalek w Lublinie - pisze Marek Waszkiel na swoim blogu.

Przeżywał on złoty wiek pod dyrekcją Stanisława Ochmańskiego. Ochmański, dziś nestor polskich lalkarzy, niedawno obchodził 70-lecie twórczej działalności. Wciąż jest aktywny i jak mało kto cieszy się niekłamanym autorytetem. Dziś już bardziej wśród tych, którzy mieli szansę go poznać, współpracować, a choćby spotkać na rozmaitych ścieżkach. Tym szkicem chciałbym przypomnieć, zwłaszcza młodszym lalkarzom, złoty czas lubelskiego Teatru im. Hansa Christiana Andersena pod dyrekcją Stanisława Ochmańskiego. W połowie lat 40. Lublin przez chwilę był lalkarskim centrum. Inicjatywy lalkarskie mnożyły się tu jak grzyby po deszczu. A potem nastąpiła cisza. Działały wprawdzie nadal rozmaite teatrzyki wojskowe czy amatorskie, jednak nikt nie wykazał na tyle silnej inicjatywy, by doprowadzić do powołania teatru zawodowego. Dopiero pojawienie się Maryli Kędry w 1954 roku zmieniło sytuację1. Kędra (1915-1991) ukończyła pierwszą lalkarską