Wrócił Jan Piszczyk, pamiętny bohater filmu Andrzeja Munka "Zezowate szczęście", oportunista i wieczny pechowiec. Teatr pozazdrościł tej postaci filmowi i tak pojawił się ciąg dalszy losów Piszczyka. Spektakl oparto na dalszych losach bohatera od 1952 do..., ale niech to pozostanie tajemnicą.

Rzadko zdarza się, by spektakl był przerywany brawami. Wielka w tym zasługa Henryka Talara, który, występując gościnnie, stworzył jedyną w swoim rodzaju postać Piszczyka. Obawiałam się, że wielka kreacja Bogumiła Kobieli przesłoni mi postać graną przez Talara, ale stało się inaczej. Spektakl rozpoczyna projekcja kronik filmowych z pochodu pierwszomajowego na początku lat 50. Przodownicy pracy klaskali. Stalin uśmiechał się z portretów... i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że taśma została puszczona... od tyłu. Konwencja komedii umożliwia mówienie o trudnych i bolesnych sprawach z pewną ironią, z przymrużeniem oka. Piszczyka aresztowano za godzący w ustrój napis w... toalecie. Przesłuchanie, donos na kolegów z pracy, więzienie. Pięć lat. Praca przy budowie drogi, znów napis na drzwiach latryny i... karcer. Wychowanie w więzieniu jest przymusowe - czytanie prasy, później(w nagrodę)pisanie referatów, rozmowy z innymi więźniami