Bardzo szanujemy Wiktora Hugo. To autor wielu znakomitych wierszy, kilku popularnych powieści i roman­tycznych dramatów, które kiedyś zrobiły rewolucję literacką w teatrze. Poza tym w pewnych okresach swego życia wyrażał słowem i czynem ideały wolnościowe, demokratyczne. Nie mamy zamiaru sprzeczać się z histo­rią literatury i odmawiać jego pisar­stwu wielkości. Ale jego dramaty dziś na scenie? To trudna sprawa - dla teatru i dla... widza. Czy warto je w ogóle wystawiać? Francuski teatr Vilara pokazał, że warto. Że można z nich zrobić piękne widowi­ska, w których romantyczna efek­towność łączy się z sensacyjnością fabuły. Tak było z przedstawieniem "Ruy Blas" i "Marii Tudor". Udało się to Vilarowi osiągnąć przez roz­mach inscenizacyjny, utrzymanie swoistej konwencji teatralnej, przez sugestywność aktorską w niektórych rolach i przez skróty, bardzo duże skróty. Tymczasem właśnie tego wszyst­kiego brakowało, reżyserowanemu przez