"Nie budźcie mnie" w reż. Bogdana T. Graczyka grupy Sztuka na Wynos na Scenie Pokój w Krakowie. Pisze Aleksandra Sowa w serwisie Teatr dla Was.

Można przejść przez to dziwne życie i nigdy nie nauczyć się rozmawiać. Co gorsza, można nawet nie nauczyć się mówić. Warto powtarzać sobie samogłoski, zrobić kilka ćwiczeń z emisji głosu, popracować nad dykcją - ale i to nie będzie gwarantem sukcesu w dziedzinie aktywności werbalnych. Bohaterowie sztuki Graczyka zdają się to potwierdzać. Kobieta i mężczyzna próbują się porozumieć, ale bardzo szybko romantyczna rozmowa się rozpada i okazuje fikcją. Kobieta zwraca uwagę na (w jej mniemaniu) brak logiki wyznania miłosnego mężczyzny, przy okazji wskazując niezgodność wypowiadanego przez niego tekstu ze scenariuszem, co oczywiście obnaża metateatralną sytuację, w której zaraz przestaniemy dostrzegać granicę między "prawdą" postaci, a teatrem w teatrze, próbą spektaklu, który rozgrywa się między dwójką ludzi. Na pustej scenie znajdują się tylko dwa czarne pudełka, na których stoją kobieta (Anka Graczyk) i mężczyzna (Dariusz Star