Największy rozgłos, poza oczywiście Nagrodą Nobla, Dariowi Fo przyniosła "Przypadkowa śmierć anarchisty". Ważne miejsce w jego dorobku zajmuje też legendarne "Mistero buffo", uznane przez Watykan za bluźniercze, nawiązujące do tradycji wędrownego teatru średniowiecznego, a zwłaszcza giullari: wędrownych minstreli. Sporą popularność zdobyły rów­nież komedie "Archaniołowie nie gra­ją w bilard", "Siódme: mniej kradnij". Sztuki Fo wystawiane są w 400 te­atrach na całym świecie, także w Stanach Zjednoczonych, do któ­rych jeszcze w latach siedemdziesią­tych miał zakaz wjazdu. W ten spo­sób, choć wydaje się to nieprawdopo­dobne, Fo stał się dramatopisarzem częściej granym niż inny włoski no­blista - Luigi Pirandello. Również w Polsce autor "Restauracji pryncypała" znany jest teatromanom od dawna. Większość jego ważniejszych dramatów była nieraz grana na na­szych scenach, mimo że w druku są najczęściej niedostępne. Napisany czte