Pojawienie się w repertuarze Starego Teatru nazwiska Paula Claudela (1868- 1955) mogłoby oznaczać coś bardzo istotnego dla sceny przy placu Szczepańskim i dla publiczności. Teatr wyjałowiony z wielkiej problematyki moralnej czeka od dawna, jak spalona suszą gleba, na dzieła, które stawiają pytania o sens ludzkiej egzystencji, ujawniając zarazem jej głęboki wymiar. Uczestniczymy w tak gwałtownych i zaskakujących przeobrażeniach, że naturalnym odruchem jest chęć odnalezienia się w tym dziejowym procesie, sięgnięcie po wartości i prawdy uniwersalne. Twórczość sceniczna autora "Zwiastowania", realizująca chrześcijańską wizję świata, zdaje się odpowiadać na to zapotrzebowanie jak nigdy dotąd. Claudelowski "théâtre total", czy "teatr kosmiczny", jak go nazywają krytycy, zagarnia w sposób fascynujący całą przeogromną tradycję sceniczną od japońskiego nó, poprzez teatr epicki, aż do korzystania z techniki filmowej. To wielkie bogactwo przemyśle