Sława literacka, popularnej "Saganki" przypomina nieco swą przesadą reklamę filmową Bardotki - która narzeka zresztą, że nie jest taka, za jaką się ją uważa. Krytyka francuska ulega w podobnych wypadkach naciskowi powszechnej adoracji i maskuje obłudnie swe zastrzeżenia. Tak było i z debiutem scenicznym Fr. Sagan. Wiosenna premiera Zamku w Szwecji w paryskim teatrze L'Atelier miała olbrzymie powodzenie. Toteż wszyscy krytycy oświadczyli chórem, że są porwani i zachwyceni przedstawieniem. Zastanawiali się tylko wykrętnie, czy aby świetne wykonanie sceniczne nie pokryło niedostatków warsztatu autorki. Jeden z krytyków wyraził się złośliwie, że ów Zamek Saganki jest - zamkiem z kart, który trzyma się tylko z pomocą łaski bożej.

Zamek nie jest wedle zapowiedzi komedią - tylko zręczną wycinanką sceniczną, skalkowaną wedle wzorów sensacyjnej farsy bulwarowej. Rzecz na tym polega, aby figurki poruszały się żwawo - jak marionetki. Żeby mówiły dowcipy, wchodziły i wychodziły nawet bez potrzeby, by tylko sytuacje zmieniały się zaskakująco. Stąd ciąg krótkich scen, niekoniecznie poskładanych. Rzecz jasna, że nic się tu nie dzieje na serio, że wszystko jest gestem, efektem, pozą. Stąd - ani wyuzdanie nas nie gorszy, ani śmierć nie wzrusza. Oczywiście sprawą pierwszą jest sensacja. Więc: pierwsza żona pana Hugona, którą oficjalnie pochowano, żyje nadal w zamku - wprawdzie z pozorami obłąkania, ale w idealnej zgodzie z żoną drugą. Siostra Hugona - karykatura tradycji i genealogii rodowej - narzuca otoczeniu przebranie osiemnastowieczne. Wzmacnia to wstecznictwo niema jak mumia postać sparaliżowanej babki. Stąd nastrój - niby tajemniczy - zamku, izolowanego od świata, w kt�