Niestrudzony w uwspółcześnianiu stołecznej sceny operowej Bohdan Wodiczko wybrał, zestawił (w ramach jed­nego wieczoru) i wystawił - po raz pierwszy w Polsce - dwa dzieła znane już połowie Euro­py: dramat liryczny Bartoka ,,Zamek Sinobrodego" i operę Dallapiccoli "Więzień". Wybór nader słuszny; na li­ście najciekawszych oper XX wieku ,,Zamek Sinobrodego" zaj­muje jedno z pierwszych miejsc, a "Więzień" nie niżej niż pięt­naste. Zestawienie, z punktu wi­dzenia cech zbieżnych - nad­zwyczaj trafne; te dwie w róż­nym czasie i różnych stylach muzycznych napisane opery łą­czą ogólne cechy formalne, po­krewny klimat emocjonalny, a nawet zupełnie konkretne analo­gie tematyczne - obie operują tymi samymi motywami uwię­zienia, samotności i oszukanych nadziei. Wystawienie - bardzo staranne, ale w połowie tylko udane. "Dobrą połową" wieczoru był "Zamek Sinobrodego", co jest wspólną zasługą wszystkich rea­lizatorów i wykonawców z parą soli