Latem bieżącego roku w Teatrze Rozmaitości w Warszawie odbyła się premiera "Gałązki rozmarynu" Zygmunta Nowakowskiego, po wojnie dotąd nie granej, jeśli pominąć krótki żywot tej sztuki w Teatrze, im. Jaracza w Łodzi w 1982 roku. Szedłem na to przedstawienie bardzo niechętnie. Teatr Rozmaitości nie cieszy się dużą renomą i trudno było spodziewać się w tych murach jakiegoś wydarzenia artystycznego. Po drugie, było to przedstawienie "w ramach" oficjalnych obchodów siedemdziesiątej rocznicy Odzyskania Niepodległości, której świętowanie jeszcze dziesięć lat temu groziło różnymi przykrościami, łącznie z więzieniem. Teraz jednak mamy "odnowę", więc przybywa nam więcej kolorowych dekoracji, coraz bardziej wymyślnych i złożonych, wciąż ukrywających jednak polskie status quo w bardziej zasadniczych i ważniejszych dziedzinach życia społecznego, np. ustrojowych i gospodarczych. Tak więc nie tylko zwykły kompleks oficjalności był przyczyną