Allan jest młodym, niegłupim, sympatycznym facetem. Kocha kino, pisuje interesujące i mądre teksty do kwartalnika filmowego. Wielu ludzi chciałoby poznać go osobiście, a wiele kobiet marzy o tym, by spędzić z nim uroczy wieczór. Allan ma jednak paskudną wadę - nie potrafi... żyć. Nie umie stać o własnych siłach i poruszać się wśród ludzi. Potrzebuje protezy. "Zaprzyjaźnia się" więc z bohaterem swojego ulubionego firnu "Casablanca" - Humprhrey Bogartem, który chodzi w długim płaszczu i kapeluszu, pali lucky strike'i, zjadł zęby na życiu, wie co to miłość, śmierć i nienawiść. Obaj ci faceci nie pasują do siebie, jak Woody Allen do roli seksownej blondynki, i ich związek, oparty na jednostronnej zależności musi zakończyć się katastrofą.

W obliczu przegranej, znajdujemy właśnie Allana, siedzącego na małej scenie kaliskiego teatru, przed ludźmi, którzy przyszli przejrzeć się w jego oczach; chcą śmiać się i wzruszać. Opowieść bohatera nie od razu porusza, a on sam bardziej irytuje niż wzbudza sympatię. Drażnią kanciaste, przerysowane gesty, słowa wypowiadane z wysiłkiem, nie docierają pierwsze dowcipy. Niepokoi nas trochę ten Jakub Ulewicz, którego bardzo lubimy i znamy z poprzednich wcieleń na kaliskiej scenie. Choć w całe przedstawienie wpisana jest ewolucja psychiki młodego intelektualisty, proces uwalniania się od krańcowego uzależnienia, od póz pożyczonych od wielkiego Bogarta, to i tak z trudem przychodzi nam uwierzyć w tak pokazany stan skrajnej depresji. Sytuacja zmienia się, gdy na scenie pojawiają się pozostali bohaterowie przedstawienia, ci jak najbardziej realni i ci, zrodzeni przez wyobraźnię Allana. Tak bowiem skonstruowane jest to przedstawienie, które rozgrywa si�