W sztuce Wolfganga {#au#}Hildesheimera królowa, przygotowana do ceremoniału kaźni, wykrzykuje na szafocie dzieje walki o władzę, którą przegrała. We wrocławskim przedstawieniu jej rapsodycznej relacji towarzyszy śmiech dworzanina. Historia prawdziwa: Queen Mary of Scots, królowa Francji i Szkocji, prawnuczka Henryka VII, pogromcy bohatera innego dramatu innego autora, Ryszarda III, ubiega się o tron Anglii zajęty przez Elżbietę I. Elżbieta, zwana później Wielką, prawnuczka tego samego założyciela dynastii Tudorów, w katolickim widzeniu sprawy jest królową nieprawnie, bo to dziecko z nie uznanego przez papieski Rzym małżeństwa Henryka VIII z Anną Boleyn (król nie był rozwiedziony). Maria zwalcza Elżbietę politycznie, w końcu uczestniczy w spisku na jej życie. Niepomna możliwych konsekwencji zainicjowanego przez siebie zamachu, zmuszona odkrytym udziałem w zabójstwie męża, króla Henryka Darnleya (też potomka Tudorów), a zwłaszcza oburzeniem lud