John Merrick był naznaczony nieuleczalne: chorobą wrodzoną, która zniekształciła mu twarz, kształt głowy, budowę ciała, zdeformowała aparat mowy. W wiktoriańskim Londynie, zresztą nie tyłka tom u schyłku zeszłego stulecia nędza plus kalectwo spychały człowieka na dno ludzkiej egzystencji, pozbawiały prawa do godności, bycia człowiekiem, nawet - do życia. Jedynym miejscem, gdzie mógł przetrwać w upadającej egzystencji, były ludowe jarmarki, na których dzielił los tresowanych zwierząt; śmiech gawiedzi pozwalał mu przynajmniej nie umrzeć z głodu.

John Merrick znalazł jednak schronienie. W 1886 roku trafił do miejskiego Szpitala Londyńskiego, gdzie roztoczono nad nim opiekę. Lekarz, który mu ją zapewnił, dr Treves, opisał ten szczególny, nieznany wówczas przypadek kliniczny, zanotował też losy Merricka - jarmarcznego człowieka-słonia. Po blisko 100 latach, do zapisków chirurga dotarł dramaturg angielski Bernard Pomerance i na ich podstawie napisał utwór sceniczny zatytułowany właśnie "Człowiek-Słoń". Poszedł jednak dalej niźli tylko opisanie wstrząsających losów jednego ludzkiego nieszczęścia. W sztuce zawarł własną wiedzę o epoce i społeczeństwie, kulturze, a zwłaszcza e ludziach. I wykazał ograniczoność ogólnie przyjętego kodeksu obyczajowego, zasad współżycia między ludźmi, wyznawanych i głoszonych wartości: ich ograniczoność i bezradność wobec zjawiska wykraczającego poza akceptowane normy, wobec wybryku natury, jej zagadki, jaką dla współczesnych jawił się Merrick