Troje rodzeństwa - dwie siostry i brat - bawi się w mordowanie taty i mamy. Ła­dna zabawa! A potem w sąd nad zabójcą. Urządzają przed­stawienie, w którym przejmu­ją kolejno różne role. Ma to być rekompensata utajonych uczuć i zastępcza realizacja podświadomych zamierzeń sfrustrowanych dzieci. Syn Lolo morduje - w przenośni - rodziców, aby żyć, aby uwol­nić się spod ich tyranii. Jose Triana, kubański autor "Wie­czoru zbrodniarzy", sztuki na­grodzonej na konkursie krajów Ameryki Łacińskiej w Hawa­nie, chciał zapewne z całą okrutną bezwzględnością odsło­nić: jaka jesteś rodzino? To wszystko pokazane bezpośred­nio, w tradycyjnej realistycz­nej sztuce byłoby nie do znie­sienie przez swój prymitywizm i banał. Triana musiał czytać lub oglądać na scenie Geneta, wobec czego całą historię ubrał w grę udowadniania, odbicia, i pozorów, wprawdzie bez śla­du Genetowskiej erotyki, ale z dodatkiem odpowiedniej do­zy okrucieństwa zarówn