Nie wiadomo, jak pisać o tym przedstawieniu. Jako o kabarecie z tekstami Dostojewskiego i Baudelaire'a czy jako o moralitecie z muzyką nie gorszą od filmowych partytur Ennio Morricone? Czy starać się nadążać za kolejny­mi, błyskawicznie zmieniającymi się scenami? Czy zatrzymać się przy głównej idei spektaklu Dziuka? Czy może zastanowić się nad doborem właśnie takich odniesień literackich? Jedno jest pewne: jest to najbardziej skomplikowane formalnie przedstawienie Dziuka. Poruszające, ale i nie­równe; mądre, ale i miejscami chaotyczne. 1. FORMA Podtytuł przedstawienia zapowiada "varietes", a więc kabaretowe piosenki i monologi, rozrywkową muzykę i dużo śmiechu. I choć premiera odbyła się w Sylwestra, nawet to może być złudne. Dziuk przyzwyczaił już widzów do łamania jednorodności stylistycznej dzieła. W Zakopanem misterium mogą towarzyszyć rockowe piosenki, a piekło łatwo zmienić w kabaret. Tak jest i w "Pokusie". Widzowie są witani n