Jest to drugie "Wesele" Adama Hanuszkiewicza (premiera w Teatrze Narodowym 11 grudnia 1974). Pierwsze - wprowadzone na scenę przed dwunastu bez mała laty, grane potem lat dziesięć (327 razy) na scenach teatrów Powszechnego i Narodowego, prezentowane także w paru stolicach europejskich - bez wątpienia zapisało się trwale w kronikach inscenizacji tego arcydramatu jako jedna z propozycji skrajnych; skrajnych w tej orientacji, która, urzeczona nade wszystko rytmem, przepływem, melodią, odnajduje w "Weselu" genialną szopkę, frenetyczny korowód par, a więc pewien styl i formę nader błyskotliwe i "lekkie", ujmujące i efektowne. Był to rok 1963. Hanuszkiewicz kipiał werwą, inwencją, obrazoburczą nieraz śmiałością wobec autorytetów i tradycji; tworzył teatr "dla ludzi" - to jest taki, który się podoba i ściąga widzów, serwując im dania strawne, a nie bez treści, przy tym swoiście podniecające nieraz swoją szczególną instrumentacją, obfitością efekto