Pierwszym zagadnieniem, jakie nasuwa się po obejrzeniu w Teatrze Kameralnym sztuki Maxwella Andersona "Joanna z Lotaryngii'" jest sprawa jej stosunku do dotychczasowych założeń repertuarowych. Dotychczasową linię repertuarową Teatru Kameralnego cechowały dwa momenty - postawa humanistyczna w zakresie tematyki i problemu, a oryginałność w zakresie formy widowiska. Postawa humanistyczna - a więc człowiek na tle zagadnień społecznych, filozoficznych, moralnych. Oryginalność - a więc nowość, niecodzienność założeń formalnych. Pod tym kątem można było rozważać takie sztuki jak "Szklana menażeria", "Amfitrion 38" i wiele innych. Ujmowana od strony wymienionych motywów "Joanna z Lotaryngii" niezawodnie wykaże związki z postawą humanistyczną stawiając jednostkę wobec dylematu: wiara i uczucie, czy rozum i spekulacja. DwupłaszczyznowośC w budowie natomiast niewątpliwie przemówi za oryginalnością sztuki. Czy jednak "Joanna z Lotaryngii" ma rzeczywist