SZTUKA Terence'a Rattigana "Kadet Winslow", napisana niedawno i po raz pierwszy wystawiona w Londynie w 1946 r., opiera się, jak czytam w programie, na autentycznym wyda­rzeniu, głośnym w swoim czasie, w la­tach poprzedzających pierwszą wojnę świato­wą. Na scenie ukazuje się rodzina ze śred­niego mieszczaństwa angielskiego i widz dzi­siejszy odnosi wrażenie, że autor bardzo so­lidnie wniknął w ówczesny styl życia, w układ stosunków, w stan pojęć i myśli, wyrze­kając się łatwych akcesoriów. Gramofon w pierwszym akcie z lekka tylko markuje ar­chaiczne już dla nas szczegóły obyczajowe. Autor wyrzekł się łatwego dowcipu, który osiąga się efektowną konfrontacją naszego doświadczenia historycznego z naiwnością ówczesnych przewidywań o losach świata. Od­niósł się do ówczesnych ludzi solidnie i po­ważnie, może z jakimś szczególnym senty­mentem, odnalazł w banalności życia rodzin­nego tony ciepłe i szlachetne. Chętnie uwierzył