KARTOTEKA" TADEUSZA RÓŻEWICZA była zapewne najlepszą sztuką z twórczości powojennego pokolenia polskich pisarzy. Pozostała nią nadal - takie po "GRUPIE LAOKOONA" wystawionej obecnie w SALI PRÓB TEATRU DRAMATYCZNE­GO. Ta druga sztuka z punktu widzenia rzemiosła teatralnego jest dużo słabsza od tamtej. Wła­ściwie jest to tylko seria kilku obrazków scenicznych czy też skeczów, co prawda zawsze bar­dzo dowcipnych, często ironicz­nych a czasem zabójczo złośli­wych, ale tylko skeczów - bez akcji i bez jakiegoś jednego kształtu, który by pozwalał na­zwać to wszystko sztuką teatral­ną. Nawet ta bezkształtność i bez akcyjność nie jest tu jakąś zasadą kompozycyjną. Przedsta­wienie mogłoby się skończyć po każdej, obojętne jakiej, scenie i kiedy kurtyna spada, publicz­ność nie wie czy to koniec czy tylko przerwa. Zresztą sam au­tor zdawał sobie z tego sprawę, skoro dopisał jeszcze jedną sce­nę do tekstu ogłoszonego poprze­dnio w "Di