Włodzimierz Staniewski opowiadał kiedyś, jak to Jerzy Grotowski wrzucił do młynówki w Brzezince przywiezioną nieopatrznie przez młodego współpracownika książkę Jewgienija Wachtangowa "Poszukiwania", opublikowaną w 1967 roku (tak, tak - czterdzieści dwa lata temu!) w chwalebnej, ale niestety już tylko świętej pamięci serii "Teorie współczesnego teatru". Jeśli ta opowieść jest prawdziwa, to wydanie książki "Jewgienij Wachtangow - co zostaje po artyście teatru?" właśnie przez Instytut im. Jerzego Grotowskiego uznać można za akt swoistego zadośćuczynienia. Zarazem chciałoby się w niej widzieć znak kontynuacji wielkich tradycji serii Wydawnictw Artystycznych i Filmowych, znak kolejny - po książkach Grotowskiego, Barby, Brooka czy - to może argument najlepszy - Toporkowa. Książka przygotowana przez Katarzynę Osińską znacznie różni się od wymienionych i niewymienionych publikacji Instytutu Grotowskiego dotyczących teatru dwudziestego wieku. S