"Obcy bliscy" - to sztuka o ambicjach komediowych, ba, tragikomicznych. - Jest ona jednak zbyt reporterska, nie tworzy syntezy, pozostaje na poziomie konotacji. Zygmunt {#os#871}Hübner{/#}, reżyseru­jąc "Obcych bliskich" nasy­cił scenę mnóstwem "typo­wych" zajęć, zachowań i ge­stów, właściwych dla każde­go pokazywanego pokolenia. Ożywczo wpływa to na prze­bieg akcji, nie niosącej żad­nych odkrywczych, głębszych treści. Dawny świat małych mieszczan dziś - tak by można określić "Obcych blis­kich". Niezrównaną, cieniutką pa­rodię współczesnej kobiety, chcącei być jednocześnie kapłanką domowego ogniska i pełną werwy kobietą młod­szą... od swoich lat - tworzy tu Ewa {#os#302}Dałkowska{/#} jako Ingun. Poza niezawodnymi: Bronisławem {#os#592}Pawlikiem{/#} i Kazi­mierzem {#os#324}Kaczorem{/#}, wyraziste sylwetki kreślą Marta {#os#309}Klubowicz{/#} i Jerzy {#os#320}Gudejko{/#}. Pasti­szową scenografię, dobrze słu­żącą określeni