Współuczestnictwo, choćby mimowolne, w wyborze wartości utrudnia odczytanie od wewnątrz sensu tego, w czym się gorączkowo bierze udział. Szczególnie gdy oczekuje się gotowych recept lub sugestii uczynnych suflerów. Jeżeli woli ktoś pytania od odpowiedzi, ciekawość pytającego prze­kłada nad wygodę rejestratora odpo­wiedzi i podpowiedzi - znajdzie to w spektaklu Tadeusza Bradeckiego "Wzo­rzec dowodów metafizycznych...". Pytania stawiane w tej sztuce są na tyle ogólne, że jedynie jako nieistotny sztafarz zdawałoby się służy zarów­no czas jak i miejsce jej akcji. A je­dnak skojarzenia nasuwają się same, w różnym zresztą natężeniu i dobrze jeśli tylko na tyle, by nie przesłonić myśli o walorze niezmiennym wobec umiejscowienia historycznego i geogra­ficznego. Filozof przypomni sobie, że dziełko, które faktycznie napisał Lei­bniz ("Wzorzec dowodów politycznych") było pisane pod polskim nazwiskiem w celu zasugerowania polskiemu czytelnikowi w�