Myślałem: recenzja z wiel­kiego dramatu w wielkim tea­trze, a cóż to osobliwego? Sięg­nę po ołówek i "raz dwa" napi­szę. Ale to nie takie proste: trudności piętrzą się jedne nad drugimi, ołówek zawisa w po­wietrzu. O ileż łatwiej było przed czterema laty, gdy Dej­mek w Łodzi wznawiał po raz pierwszy po wojnie ów fresk teatralny Wyspiańskiego o nocy powstańczej Warszawy, i - oto­czony nieufnością - udowad­niał, że teatr Wyspiańskiego, także ten spoza "Wesela", nie zestarzał się do cna, nie zmłodopolszczył do własnej parodii, że może przybrać nowe oblicze, byle noc rozjaśnić odpowiednim reflektorem. Wiele się około Wyspiańskiego zmieniło - gdy niedawno Dejmek porwał się na całe w chmurach, "Akropolis", nikt nie protestował, nie zży­mał się, a niejeden przyznawał, że Dejmek zrobił co mógł, by i te majaki ocalić dla współczes­nego teatru, współczesnego wi­dza. Ale właśnie dlatego, że sprawa jest jasna, zagadnienie si