Teatr - przynajmniej w odniesieniu do twór­czości Arthura Millera - jest miejscem żywej konfrontacji, okazją do ukazania (przez autora, reżysera, aktorów) i do­strzeżenia (przez widow­nię) sił kierujących ży­ciem człowieka. Krócej: teatr jest jakby czymś w rodzaju głośnego myśle­nia za nas o naszych sprawach. Ale dopiero wtedy sztuka dobrze spełnia swoje zadania, jeśli roz­poczęty w teatrze proces myślenia nie ustaje w chwili opuszczenia kur­tyny, lecz wędruje z na­mi, by nie dać nam spo­koju przez wiele dni i nocy. Arthur Miller, w prze­ciwieństwie do egocen­trycznej na ogół współ­czesnej dramaturgii, pra­wie każdą swoją sztukę chce odnieść do losu czło­wieka, poddanego rygo­rom ekonomicznym, poli­tycznym, socjalnym. Lecz chociaż Miller głównego wroga człowieka upatru­je w niedoskonałej strukturze społecznej naszych czasów - nie uwalnia bynajmniej jednostki od odpowiedzialności za jej czyny, za jej aspiracje i kryteria mora