Trzeba jechać aż do Po­znania, żeby zobaczyć na scenie Krystynę Sienkie­wicz. To efekt presji, jaką na los aktora wywiera jego am­bicja: chciałby przede wszystkim zaistnieć w czymś, co środowiskowo modne. Jak wiadomo, wielki komik Mieczysław Frenkiel całe życie marzył, żeby za­grać wojewodę w "Maze­pie". Sienkiewicz występuje na eksperymentalnej scence poznańskiego Teatru Pol­skiego w prapremierowym wykonaniu tekstu Helmuta Kajzara pt. "Wyspy Galapa­gos". Tekst niedokończony, acz typowy dla zmarłego niedawno autora, którego zawsze fascynowało kon­frontowanie frazesów i rze­czywistości. Tu też konfron­tuje frazes o szmirze z rze­czywistością sztuki ambitnej, by dostrzec, że mało kogo ona obchodzi. Frazes o złej wszechwładzy siły ze smutną rzeczywistością rozgada­nej wolności słowa, które nie wzbija się ponad patetyczny podfruw. "Wyspy Galapa­gos" nie mają przy tym am­bicji traktatu politycznego, to inteligentna etiuda na kilka modny