"Farsa z Walworth" w reż. Adama Orzechowskiego na Scenie Kameralnej Teatru Wybrzeże w Sopocie. Pisze Jarosław Zalesiński w Teatrze.

Miał nosa Adam Orzechowski, wprowadzając na afisz Teatru Wybrzeże "Farsę z Walworth" Endy Walsha. W grudniowej, powyborczej Polsce zazieleniło się akurat od opowieści o mitycznej Irlandii, w której chciałby żyć i pracować każdy Polak. Sztuka irlandzkiego dramaturga, od lat wspominającego swój kraj na londyńskim bruku, prapremierowo pokazana na kameralnej scenie gdańskiego teatru, w Sopocie, ma się do tych opowieści jak negatyw do pozytywu. Nie znaczy to wcale, ze "Farsa..." jest takim ot, socjalnym obrazkiem emigracyjnych doświadczeń. Jak na rozrywkowy tytuł, zaskakuje wielopiętrową budową. Piętnaste piętro, w jakimś odrapanym najpewniej bloku w robotniczej dzielnicy Londynu, na którym wynajmuje mieszkanko trzech irlandzkich emigrantów, to dobra metafora sztuki Walsha. Wyobrażam sobie, że blok musi być odrapany, ale nie mam szansy przekonać się o tym, bo z mieszkania Dinny'ego, Blake'a i Seana nie ruszamy się na krok. Nie tylko my, widzowie - równ