PRAPREMIERA najnowszej jak dotąd sztuki Arthura Millera pt. "Cena", odbyła się w lutym 1968. Teatr "Ateneum" w Warszawie wystawił ją w początkach maja br., a więc dość szybko. Wspo­minam o tym dlatego, że szybkość reakcji na no­wości dramaturgii obcej, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę trudności z tłumaczeniem, formalnościami itp. nie jest na ogół mocną stroną działalności naszych teatrów. W tej sytuacji rok to naprawdę niewiele. Krytycy na Zachodzie przyjęli "Cenę" z pewną rezerwą - uzyskała ona jednak wysoką notę u pub­liczności. Miller powraca w tej sztuce zarówno pod względem tematu jak i głównych wątków problemo­wych do swoich sztuk "rodzinnych", do motywu klęski bohaterów uwikłanych w los swojej rodziny. Wyrazem tego losu jest krach finansowy, przybie­rający charakter kataklizmu przerzucającego się z pokolenia na pokolenie. Jest nim także klęska mo­ralna, której źródła tkwią w sprzeniewierzeniu się - także w imię ocalen