Na tydzień przed Międzynaro­dowym Dniem Teatru, również w warszawskim Teatrze Studio, odbyła się premiera "Wujaszka Wani" Antoniego Czechowa w re­żyserii i scenografii Jerzego Grze­gorzewskiego. Jak większość spek­takli obecnego dyrektora tego tea­tru, i ten jest znaczącym wydarze­niem. Zarówno ze względu na styl inscenizacji, jak na problematykę związaną z współczesną recepcją pisarstwa Czechowa. Dramaturgia autora "Wujaszka Wani" od blisko stu lat nie schodzi z afiszów na całym świecie, a jej sceniczne dzieje dzielą się już na całe epoki (klasyczne spektakle Konstantego Stanisławskiego w MChAT, paryskie inscenizacje Georgesa Pitoeffa z lat międzywojen­nych czy ostatnio berlińskie spek­takle Petera Steina). Psychologicz­ne tragikomedie Czechowa, dzieją­ce się wśród rosyjskich inteligen­tów na przełomie XIX i XX wieku, zawierają w sobie takie bogactwo, że prowokują do najróżnorodniejszych interpretacji scenicznych - od sentymentalnyc