Tegoroczna francuska edycja festiwalu Misteria Paschalia udowodniła przede wszystkim, że muzyka dawna to niespożyty i bezkresny ocean, po którym można żeglować w różny sposób, w różnych kierunkach, cały czas odkrywając nowe zakątki. I choć poza muzyką francuską w Krakowie prezentowana była również twórczość Włochów i Niemców, to goszczący u nas francuscy artyści ze swoją naturalną muzykalnością, wdziękiem i klasą, pokazali, jak można podchodzić do wykonawstwa każdej z nich - pisze Mateusz Borkowski w Dzienniku Polskim.

Ich rodzima muzyka pełna była lekkości, kolorów i symboli, tanecznych rytmów, teatralnego rozmachu i blasku. Francuzi pokazali również swój szacunek do własnego dziedzictwa, czego nam, Polakom, często brakuje. Stąd przecież zaangażowanie prestiżowej francuskiej telewizji Mezzo, która była partnerem tej edycji festiwalu. A może już czas, by w przyszłości na Misteriach zagościło pasmo z muzyką polską? Przechodząc jednak do konkretów: charyzmatyczny, a zarazem bezpretensjonalny dyrektor rezydent Vincent Dumestre, wraz ze swoją formacją Le Pome Harmonique, przygotował ambitny, drobiazgowo przemyślany i nieoczywisty program. Chwilami może zbyt niszowy, bo poza kompozycją Pergolesiego brakowało mi trochę dla równowagi innego, dorównującego sławą dzieła. Do festiwalowych perełek zaliczyłbym wielkopiątkowe "Stabat Mater" właśnie Pergolesiego, które wybrzmiało, co istotne, w całym kontekście neapolitańskim. Błyszczała w tym wykonaniu c