Postać Jędrzeja Wawry, beskidzkiego rzeź­biarza świątków, nie po raz pierwszy pojawia się w literaturze. Parokrotnie pisał o ar­tyście z Gorzenia Emil Zegadłowicz, darzą­cy tę malowniczą postać szczerą sympatią. Ballada o Wowrze ukazała się po raz pierw­szy w 1923 roku w tomie "Powsinogi beskidz­kie" i była następnie parokrotnie przedruko­wywana. Zegadłowicz był autorem słowa wstępnego do teki drzeworytów Wawry "Pie­czątki beskidzkie", Wawro - ilustratorem je­go wierszy. Ukoronowaniem tej literackiej przyjaźni stała się wydana w 1957 roku przez Edwarda Kozikowskiego książka "O Jędrzeju Wowrze, snycerzu beskidzkim", zawierająca teksty wydawcy oraz Zegadłowicza. Tym razem jednak Jędrzej Wawro objawił się na scenie warszawskiego Teatru Drama­tycznego nie jako bohater literacki, lecz jako autor sceniczny. Sceniczny - to może po­wiedziane zbyt wiele, jeśli chodzi o genezę tekstów zaprezentowanych w przedstawieniu Wowro. Nie na wyrost jednak