W LATACH 13.XI.1864 - 21 XI.1937 żył w Gorzeniu Dolnym powiatu wadowi­ckiego Jędrzej Wawro. Człowiek pro­sty, analfabeta, biedak na najniższym szczeblu społecznym wsi, był jednocześnie wszechstronnym artystą: poetą, niezrównanym gawędziarzem, drzeworytnikiem, wreszcie rzeźbiarzem. Rzeźbił od najwcześniejszych lat. Słabszy od innych dzieci strugał im fujarki i lalki w zamian za pomoc przy pasaniu krów. Później, praca nad świątkami skracała mu dłużący się na pastwisku czas, umożliwiała zarobienie paru, stale brakujących groszy. Szkołą Wawry było to nieszczęsne pastwisko, na którym strawił większość życia, pielgrzymki do miejsc odpustowych, wyprawy za chle­bem, w okresie przednówka, kiedy i najbo­gatszych gospodarzy nie stać było na pastucha - do miasta. Mimo to, dysponował talentem bogatym życiem wewnętrznym. Potrafił za­fascynować znakomitego pisarza Emila Zegadło­wicza, który o Jędrzeju tworzył piękne ballady oraz znakomiteg