Spośród trzech prezentowanych wczoraj na festiwalu spektakli, jeden zdaje się zasługiwać na uwagę przede wszystkim. Pozakonkursowe wprawki ("Szury") sceny młodych Poznańskiego Teatru Lalki i Aktora na niezłych przecie miniaturach dramatycznych budziły bowiem wątpliwości zasadnicze. Nie wiem czy nie więcej dostarczył ich renomowany Teatr Powszechny z Warszawy minoderyjnym w formie i zbyt plakatowym w ujęciu ważnego tematu przedstawieniem "Trzech w linii prostej" według Bratnego. Ten jeden zatem liczący się spektakl to oczywiście "Garbus" Mrożka w reżyserii Kazimierza Dejmka. Pisanie o "Garbusie" niesie określone trudności. Wyinterpretować tego jakże odmiennego Mrożka jest niezwykle trudno, zwłaszcza, że jak się powszechnie głosi, nikt lub prawie nikt nie wie, o czym traktuje sztuka. Podobno wie Dejmek, idźmyż więc śladem tej wiedzy. Zaczyna się "Garbus" trochę jak kostiumowa komedia. Do letniskowego domku (drewniany, kolorowy, zdobny w rzeźbki i w