Tym razem wieczór na Pradze był niespodzianką. Zespół Teatru Powszechnego zrobił godny uznania wysiłek; prezentując eksperyment dramaturgiczny słynnego inscenizatora niemieckiego w reżyserii Ireny Babel. Wersja sceniczna "Wojny i pokoju", opracowana pod kierunkiem Piscatora, różni się od znanych nam dotychczas adaptacji powieści. Jest tak swobodną parafrazą, że nasuwa raczej myśl o samodzielnej interpre­tacji tematu, zapożyczonego z arcy­dzieła Tołstoja. Można by ją naz­wać wariantem jednego z motywów potężnej symfonii, skomponowanym w innej tonacji. Na premierę wybrałam się pod świeżym wrażeniem lektury "Wojny i pokoju", pod wrażeniem pełni życia, rytmu ludzkich serc, szerokiego spojrzenia na wydarzenia epoki, które są dla genialnego pisarza przesłanka­mi do filozoficznych wniosków. Zwła­szcza dwa pierwsze tomy, gdzie nurt poezji jest szczególnie silny, za każ­dym razem zachwycają czarem roz­kwitającym uczuć, bogactwem na­strojó