Żywe wido­wisko we­dług powie­ści Tade­usza Kon­wickiego w reżyserii Macieja Englerta. Główny bo­hater jest inteligen­tem, który w wyniku urazu gło­wy traci pa­mięć. Po­szukując własnej toż­samości, odbywa ca­łodobową wędrówkę po Warszawie lat 60. Jest to obrachunek ideowy pisarza z dziedzictwem przeszłości, polskim romantyzmem i pułapką wiecznej inteli­genckiej niemocy. Świetna gra całego zespołu, z uwspółcześnio­nym chocholim tańcem - metaforą pokoleniowych lęków - traf­nie oddaje atmosferę rodzimej beznadziei. Piotr Adamczyk gra zagubionego Everymana, który odnajdzie się w stolicy podczas dożynkowej fety. Nałoży się na nią panika wywołana widmem kolejnej światowej wojny i kryminalna afera, w którą zostanie wplątany. Galerię postaci uzupełniają rodzajowo odmalowani kombinatorzy (Andrzej Zieliński, Krzysztof Stelmaszyk), mili­cjanci, stróże, księża, taksówkarze, kolejarze, cudzoziemcy, bar­mani, kelnerzy, prostytu