Wspominam z radością wieczorv w poznańskim Teatrze Nowym i jego występy gościn­ne. Tam właśnie oglądałem jedno z najlepszych u nas przedstawień Witkiewiczowskich, "Onych". Dyrektorka te­go teatru, Izabella Cywińska, odkryła dramatopisarski talent pani Lubkiewicz-Urbanowicz, wystawiając "Wijuny". W Poznaniu widziałem spektakl "Wacława dziejów" Garczyńskiego w reżyserii Hanuszkie­wicza i wsłuchiwałem się w dyskusje z młodzieżą. Nawet sporne decyzje inscenizaterskie w "Judaszu" Rostworowskiego - działały ożywczo. Do Warszawy, na zaproszenie Teatru Rzeczypospolitej przy­jechali obecnie poznaniacy z "Trzema Siostrami" Czechowa. Bogate są u nas tradycje tej sztuki. Przypomnę tylko, że po wojnie w Krakowie, już w 1949 roku, wystawił ją Bronisław Dąbrowski we własnym prze­kładzie i pamiętnej reżyserii. Pozostały w świadomości liczne role, nawet tak trudne, jak Na­taszy, znakomicie zagranej przez Zofię Niwińską. Utwór jest niezwykły. Przy