Wspólną cechą wielu utworów dramaturgii polskiej, ukazu­jących współczesną proble­matykę, jest pakowanie do sztuki zbyt wielu na gorąco ła­panych z życia kwestii i epizo­dów. Zdarzają się oczywiście wy­jątki, jak np precyzyjnie skompo­nowana "Zwykła sprawa" Tarna, ale w większości wypadków spoty­kamy się z mało wyselekcjonowa­nym obrazem. Wynika to z sytua­cji "debiutowania" pisarzy na no­wym dla teatru gruncie fabryki, czy wsi produkcyjnej. Teren pozna­ny zbyt niedawno - urzeka bo­gactwem szczegółów, utrudnia sku­pienie uwagi na jednym, najważ­niejszym zagadnieniu. Mógłby ktoś zaryzykować twier­dzenie, że ma to i swoje dobre strony. Nasza publiczność nie była przyzwyczajona do oglądania na scenie warsztatów produkcyjnych. Na wpół reportażowy charakter sztuk wprowadza wielostronnie w środowisko, pociąga bogactwem zmiennych epizodów, daje sugestię autentycznego życia w którym wielkie sprawy przeplatają się z mniej­szymi, r