Gombrowiczowi udało się, być może w sposób niezamierzony, narzucić publiczności czytającej i literackiej krytyce swoje własne reguły gry. Chyba wszyscy, którzy o nim pisali, powoływali się z bezgraniczną ufnością na autokomentarze, nie uwzględniając, że z natury rzeczy mogą być one skażone tendencyjnością. Własna Gombrowicza publiczna i krzykliwa pewność siebie zaraziła odbiorców jego dzieł, są przekonani, iż oto mają do czynienia z pisarzem wielkim. Jedynie chyba Artur Sandauer pozwolił sobie odmówić rangi jego powieści. Analizy utworów Gombrowicza przypominają bardziej egzegezy Pisma Świętego, w których słowo boże jest nietykalne, niż próbę krytyczne] oceny ich zawartości intelektualnej i walorów artystycznych- Działalność ta przyczyniła się do spopularyzowania nazwiska pisarza, ale jednocześnie zniekształciła odbiór jego dzieł, których znajomość - z przyczyn niesmacznie obiektywnych - często poprzedzała. O utworach dra