Teatr Mały - "Dramat nie rozpoznany" Stanisława Witkiewicza, opracowanie tekstu i reżyseria - Tadeusz Minc, scenografia - Andrzej Sadowski, muzyka - Jacek Sobieski.

RĘKOPIS tego dramatu odnalazł się w papierach Witkiewiczów, długo po śmierci pisarza, wśród szpargałów i zapoznanych arcydzieł. Dramat nie miał początku ni zakończenia, był rodzajem bombastycznego epizodu, w którym plątał się tłumek postaci w maskach znanych witkacologom. Zebrały się tam one dla pretekstu, który w twórczości autora "Nienasycenia" brzmiał tonem niezbyt ogranym, bo tyczącym etyki czyli zagadnienia, któremu Witkacy "nie poświęcał wiele uwagi, raz wyrzuciwszy etykę poza obręb Ontologii Ogólnej" (K. Puzyna). Zagadnienie zatem nowe, postaci z dawnej trzódki, a całość niezbyt wydarzona. Ta paradoksalna przypowieść o metamorfozie bandziora w apostoła grzęźnie co chwila w wielosłowiu, któremu brak witkacowskiej ostrości, brak Witkacow w barwieniu słów znaczeniem, które nadawało tak urzekające wybrzmienia "Szewcom" czy "Wariatowi i zakonnicy". Tym większy należy żywić szacunek dla trudu Tadeusza Minca, by ten kaleki tułów