Po czterech latach od reżyserskiego debiutu, po zrealizowaniu sześciu inscenizacji, Tadeusz Bradecki zajął czołowe miejsce wśród twórców polskiego tea­tru. Oprócz licznych nagród, między innymi im. Swinarskiego, im. Wyspiańskiego, jednym z dowodów uznania było zaproszenie go przez Kazimierza Dejm­ka do reżyserowania "Wzorca dowodów metafizycz­nych" w Teatrze Polskim, najbardziej akademickim z polskich teatrów. Nie znaczy to oczywiście, że Bradecki został czci­godnym akademikiem i oprócz powielania dotych­czasowych dokonań nie ma już nic do powiedzenia. Wprost przeciwnie, swoim ostatnim spektaklem raz jeszcze zaskoczył publiczność. Stało się to za sprawą zapomnianego dramatu Adolfa Nowaczyńskiego. "Wiosna Narodów..." opowiada o wydarzeniach roku 1848 w Krakowie. Nowaczyński napisał pamflet historyczny, ukazujący małość i zaślepienie uczestni­ków tamtej rewolucji, wykpiwający ówczesne poczy­nania krakowian, którzy nie potrafią wyjść